Friday, March 27, 2020

මේ පිට්ටනිය හැදුවෙ මම !


ඉතා අඳුරු රෑක හුස්ම ගන්නවා. මේ වායුව විෂ ද එහෙම නැත්ද කියන්න මම දන්නෙ නැහැ. නමුත් මම හුස්ම ගන්නවා. මම දිව්වා. නැවතිලා හුස්ම ගන්නවා. මේක ආනාපානසතියක්ද කියන්න මම දන්නෙ නැහැ. නමුත් මට හුස්ම නොගෙන ඉන්න බැහැ.

භාවනා කෙරෙව්වෙ බලෙන් පොඩිකාලෙ. හොරෙන් එක ඇහැක් ඇරලා බලනවා. ඇස් දෙකම යන්තම් අරිනවා. ටොක්කක්. ඇස් වහන් ඉන්න බය වුණා. මට ඒ වෙලාවෙ ආවෙ මිනිපෙට්ටියක් ඇතුලෙ ඉන්නවා වගේ හැඟීමක්. හික්මවීම වෙනුවෙන් මම ගුටි කෑවා. මම හික්මුණේ සෙල්ලම් කරලා. කකුල් දෙක බැඳගෙන ඇස් වහගෙන එක තැනක ඉන්නවට වැඩිය කකුල් රිදෙනකන් පිට්ටනියෙ දාඩිය පෙරාගෙන දුව දුව බෝලෙකට පයින් ගහනකොට මම භාවනා කළා. ඒ හැම පියවරක්ම තිබ්බෙ සම්මා සතියෙන්.

අම්මගෙ උවමනාවට කාමරේ බිමින් තිබ්බ බෝලෙ ආයෙ අතට ගත්තෙ දුව. තාත්තා කියපු දේ හරියි කියලා මට තේරුණා. මේ බෝලෙට මම කැමතියි. හැබැයි මේ බෝලෙ මට දුන්නෙ භාවනාව විතරයි.  ඕලෙවල් පාස් වෙච්ච වෙලාවෙ මට ඒක තේරුණා.

Wednesday, March 25, 2020

The Book Thief



Markus Zusak ගේ සුප්‍රකට The Book Thief කෘතිය පාදක කරගෙන නිර්මාණය කරන ලද The Book Thief චිත්‍රපටයේ එක් දර්ශනයක මේ වාක්‍ය ඛණ්ඩය කියැවෙනවා..

"While ten thousand souls hid their heads in fear and trembled, one jew thanked God for the stars that blessed his eyes."

මේ දර්ශනයට පදනම් වන කතාව මෙයයි.,

 ලිසෙල් නම් චිත්‍රපටයේ ප්‍රධාන චරිතය නිරූපණය කරන ජර්මානු දැරියව දරුකමට හදාවඩාගන්නේ හියුබර්මන් යුවලයි. දෙවනි ලෝක යුද්ධය ඇවිලෙමින් පවතින සමයේ නාසි හිට්ලර් හස්තයෙන් පාලනය වෙමින් මොවුන් ජීවත් වන්නේ ජර්මනියේ පුංචි නගරයක. හියුබර්මන් මහතා

Monday, March 23, 2020

හිම



අපි දෙන්නා ගෙයක් හදන එක ගැන ඒ දවස් වල කතා කරද්දි ලෝකෙ හිටියෙ අඟහරු මතුපිට ජනපද පිහිටවන ව්‍යාපෘතිය පටන් අරගෙන. ඊට කලින් හැමදේම අවසන් වුණා. අපේ ගෙවල් හැදීම සහ අනිත් හැමදේම.

හිම මත ජීවිතයක් ගැන මගේ හීනයක් තිබුණා පුංචි කාළෙ. අයිස් උඩ සෙල්ලම් කරන්න. කාටුන් වල චිත්‍රපටි වල තිබුණ විදිහට හිම මිනිස්සු හදන්න. නහයට තියපු කැරට් අලයක්. මම ශීතකරණය සුද්ද කරන්න අම්මට උදව් කරන්න එක හේතුවක් ඒක. අධිශීතකරණය ඇතුලෙ හිම මිදෙන හැටි බලන්න මම ආසා කළා. ඒ අඩි දෙකක් පළල අඩියක්වත් උස නැති ශීතකරණයේ ඉහලින්ම තිබුණ අධිශීතකරණ පෙට්ටිය ඇතුලෙ මගේ ශීත ඍතුව මම මවාගත්තා. හිම බැඳුන ගස්. හිම වැටුණ ගෙවල්. හිම කබා ඇඳගෙන සීතලේ එහෙ මෙහෙ යන මිනිස්සු. හිම

Sunday, March 22, 2020

දීර්ඝ රාත්‍රී කාලය



දීර්ඝ රාත්‍රී කාලයන් කිහිපයක් ගෙවී ගියා. මා සුපුරුදු පරිදි සඳළුතලයට වී රාත්‍රී අහස දෙස බලා සිටියා. වෙනදා මෙන්ම නිවි නිවී දැල්වෙන තරු ගණන ටිකෙන් ටික වැඩිවන බව මම හිතුවා. කුඩා කාලයේ සුදු ආච්චි  කියා දුන් කතන්දර මම මතක් කරනවා. ඇයව කෙසේ සිහියට නැගුනාදැයි නොදන්නාමුත් මට ඇයව සිහිවුණා. මාව උකුළේ තබාගෙන ඇය මට රෑ කෑම කවද්දී අපි අහසේ තරු දිහා බලාගෙන හිටියා. සීයා ගැන ඇසුව දිනක ඇය මට සීයාව පෙන්නුවා. ඇඟිල්ලක් දිගු කර. අන්න අර අතන. ඇය පෙන්නුවේ නිවි නිවී දැල්වෙන තරුවක්. මැරෙන හැමෝම තරුවක් වෙනවා. එයාලා අපි දිහා බලාගෙන ඉන්නෙ. රෑට අපිට පුලුවන් එයාලා එක්ක කතා කරන්න.
මම මැරුණොත් අම්මව බලන්න පුලුවන්. මම එහෙම හිතාගත්තා. මැරෙන මිනිස්සු තරු වෙලා ඉපදෙන්නෙ නැහැ කියලා මට තේරෙනකකොට සුදු ආච්චිත් තරුවක් වෙලා. ඇය මැරුණ දවසෙ ගේ ඇතුලෙ මිනී පෙට්ටිය තියනකොට මම අහස දිහා බලාගෙන හිටියා. සීයා ළඟින්ම තද සුදු පාට පුංචි තරුවක් තිබුණා. ආච්චිගෙ තරු කරාඹු වගේ.
දවසින් දවස ප්‍රවෘත්තිවල මැරෙන මිනිස්සු ගණන වැඩිවෙනවා. අදත් ඊයෙට වැඩිය තරු වැඩියි. අපි මේ ලෝකෙ දකින අන්තිම මිනිස් කණ්ඩායම වෙන්න ඇති. මම ප්‍රවෘත්ති බලන එක නැවැත්තුවා. තේරුමක් නැහැ. පහුගිය අවුරුදු ගාණම  පුංචි වෛරසයක් අපිව ගේ ඇතුලට හිර කරලා. අපි අපේ ජීවිත