ඉතා අඳුරු රෑක හුස්ම ගන්නවා. මේ වායුව විෂ ද එහෙම නැත්ද කියන්න මම දන්නෙ නැහැ. නමුත් මම හුස්ම ගන්නවා. මම දිව්වා. නැවතිලා හුස්ම ගන්නවා. මේක ආනාපානසතියක්ද කියන්න මම දන්නෙ නැහැ. නමුත් මට හුස්ම නොගෙන ඉන්න බැහැ.
භාවනා කෙරෙව්වෙ බලෙන් පොඩිකාලෙ. හොරෙන් එක ඇහැක් ඇරලා බලනවා. ඇස් දෙකම යන්තම් අරිනවා. ටොක්කක්. ඇස් වහන් ඉන්න බය වුණා. මට ඒ වෙලාවෙ ආවෙ මිනිපෙට්ටියක් ඇතුලෙ ඉන්නවා වගේ හැඟීමක්. හික්මවීම වෙනුවෙන් මම ගුටි කෑවා. මම හික්මුණේ සෙල්ලම් කරලා. කකුල් දෙක බැඳගෙන ඇස් වහගෙන එක තැනක ඉන්නවට වැඩිය කකුල් රිදෙනකන් පිට්ටනියෙ දාඩිය පෙරාගෙන දුව දුව බෝලෙකට පයින් ගහනකොට මම භාවනා කළා. ඒ හැම පියවරක්ම තිබ්බෙ සම්මා සතියෙන්.
අම්මගෙ උවමනාවට කාමරේ බිමින් තිබ්බ බෝලෙ ආයෙ අතට ගත්තෙ දුව. තාත්තා කියපු දේ හරියි කියලා මට තේරුණා. මේ බෝලෙට මම කැමතියි. හැබැයි මේ බෝලෙ මට දුන්නෙ භාවනාව විතරයි. ඕලෙවල් පාස් වෙච්ච වෙලාවෙ මට ඒක තේරුණා.
